Łotwa! Czyli "jak podróżować szczęśliwie"

Chyba każdy z nas marzy niekiedy, by uciec od realności. Tak po prostu. By zapomnieć o tym, co prawdziwe, codzienne, przytłaczające lub po prostu zwyczajne. I o ile długie ucieczki to tylko skutki strachu, tak chwilowe i dające szczęście są niezapomniane i potrzebne.

Są różne rodzaje podróży. Osobiście doświadczyłam wielu z nich; były podróże po to, by przeżyć przygodę, by poznać nowych ludzi, by zapomnieć, by być po prostu wolną, by zobaczyć nowe miejsca, odkryć w sobie nowe cechy, zdobyć doświadczenie; niezbędne w tym, co planuję na przyszłość lub poćwiczyć kondycyjnie w górach. Są też podróże, które pozornie nie mają konkretnego celu a paradoksalnie dają najwięcej. To właśnie jest ten rodzaj podróży, który kocham najbardziej.

Planowaliśmy ten "ostatni wakacyjny wyjazd gdzieś", ale w zasadzie nie wiem, co mnie podkusiło, by faktycznie jechać. Moja podróż na Ukrainę przedłużyła się i zastanawiałam się, czy jednak nie odwołać kolejnego wyjazdu. Czułam jednak niedosyt, więc wróciłam do domu na dwa dni i pojechałam dalej. Spotkaliśmy się dzień przed wyjazdem, nie wiedząc praktycznie gdzie jedziemy i po co jedziemy. No i tak się zaczęła podróż zupełnie inna od wszystkich podróży. Pierwszy też raz poznałam kogoś, kto chciał podróżować w taki sam sposób, jak ja. Bez żadnego kompletnie pośpiechu. W zasadzie nie liczyła się tutaj nawet sama podróż... To nie była chęć poznawania nowych miejsc, a coś w stylu życia w jakimś innym, równoległym świecie, gdzie nie istniało nic, czym można by się przejmować.

Teraz, gdy miałabym opisać tę podróż, to chyba wszystkie emocje, żarty i podekscytowanie zrozumiałyby tylko dwie osoby - te osoby, które w tej podróży uczestniczyły. I chyba na tym to wszystko między innymi powinno polegać-na tym, aby robić coś w ten sposób, by dawać sobie radość. Życie nie powinno być jak rozpędzona lokomotywa-nie powinniśmy wiecznie gnać do przodu, chwytać własne osiągnięcia i gonić "więcej". "Więcej" to ogromne słowo-takie, które wraz z posiadaniem staje się jeszcze ogromniejsze...które błyskawicznie zmienia swój zasięg. Wydaje mi się, że człowiek potrzebuje równowagi, którą czasem trudno jest mu zapewnić. Jeśli będzie wyłącznie głęboko oddychał, napawał się tym, że nic nie posiada i cieszył chwilą obecną - nie dojdzie do celów, które są ważne. Jeśli będzie wyłącznie dążył do celów, pędził do osiągnięć-nie będzie szczęśliwy. Wykończy się. Trudno jest czasem i biec i oddychać...a im szybciej biegniemy, tym bardziej oddech staje się ciężki.

Jeśli miałabym odpowiedzieć komuś na pytanie „jak podróżować, aby być całkowicie szczęśliwym?” odpowiedziałabym, że wszystko zależy od nas. Nie ma żadnych z góry ustalonych norm udanej podróży. Mnie najbardziej urzeka brak pośpiechu. Odkryłam też, że pośpiech niekoniecznie jest uzależniony od czasu. Na wyjazd mieliśmy tylko tydzień, a podróżowaliśmy tak, jakbyśmy mieli tego czasu dużo więcej. Wstawaliśmy wtedy, gdy mieliśmy ochotę – czasami rano, czasami po południu, później składając jeszcze przez godzinę namiot i zachodząc na wylotówkę gdy zaczynało się ściemniać. Ciężko było nam przejechać dziennie więcej niż 50 kilometrów, ale kto by się tym przejmował… Nie zwiedzaliśmy żadnych miast. Spędziliśmy sporo czasu w Parku Narodowym Gauja, siedząc przy ognisku, przy rzece lub w namiocie. Błądziliśmy, zrywaliśmy jabłka z sadu i próbowaliśmy oswoić owce na pastwiskach, a potem potrafiliśmy leżeć przez kilka godzin na trawie i po prostu cieszyć się chwilą. I na pytanie „co zobaczyłaś na tej Łotwie?” odpowiem „w sumie to tylko Gauję, ale i tak była to chyba najlepsza podróż w życiu”.

I chyba pierwszy raz wyniosłam tyle pod względem wewnętrznych aspektów, miałam możliwość odpowiedzenia sobie na pytania, na które przez dłuższy czas unikałam odpowiedzi i przyznać się przed samą sobą do pewnych błędów, które popełniałam. I myślę, że ważny jest w życiu postój i chwile na zebranie myśli. Ostatecznie – podróże zawsze mają swój cel, nie zawsze jednak ustalamy go my.